Florence wordt modern….of toch niet?
Blijf op de hoogte en volg Elisa
23 Februari 2013 | Italië, Firenze
Vanuit een winters Florence, in een huis met marmeren vloeren waar het ongeveer permanent 16,5 graden is, verwarming of niet, schrijf ik jullie. Over mode denk ik deze dagen niet meer na, ik ben permanent ingekapseld in een fleecetrui en een vrolijk gekleurde fleecedeken.
’s Ochtends bij het ontbijt ontdek ik het grote voordeel van glazen borden, je kunt daar dwars doorheen kranten en boeken lezen!! Ik ga thuis meteen mijn hele huisraad vervangen! Waarom kwam ik hier niet eerder op?
Nu ik hier voor de tiende keer voor langere tijd onderzoek kom doen, valt het mij des te meer op dat Florence in mijn achtste jaar hier opeens modern begint te worden. Boven elk bushokje hangt een digitaal bord, waarop staat hoe lang het nog duurt voordat de bussen zullen arriveren. De bussen arriveren ook daadwerkelijk op die tijden, de onzekerheid en frustratie van het uren wachten op een bus lijken voorgoed voorbij. Op de website, die ook opeens gestroomlijnd werkt, plan ik mijn busroutes in naar de verschillende bibliotheken en archieven in de stad.
In de bibliotheken word ik enthousiast gezoend door mensen waarvan ik niet meer weet wie het ook alweer waren. Ondertussen geniet ik ervan om allerlei passages uit boeken, manuscripten en artikelen te lezen die als magneten naar het grotere geheel van mijn proefschrift getrokken lijken te worden. Wat een feest is het om de basistekst af te hebben en de ontbrekende puzzelstukjes voorzichtig in te passen, vol spanning of ze inderdaad net hier, of eigenlijk toch net in die andere hoek zouden moeten zitten, om nog wat extra accenten te geven. Over een paar maanden moet mijn proefschrift met wat passen en meten wel af kunnen zijn. Ik zal het de komende tijd veel moeten gaan doorspreken met mijn promotoren, die gelukkig fijn kritisch commentaar leveren en de magneten nog weer wat uit elkaar trekken.
Maar wat moet ik eigenlijk gaan doen, nadat ik dit werk over prinsen, markiezen en patriciërs voltooid heb? Nou ja, dat is van later zorg….nu ben ik hier nog, in het mooie Italië!
In de weekends geniet ik, voor zover het niet sneeuwt (!) en regent, van een voorzichtige lente, die mijn van fleece ontdane lichaam weer heerlijk verwarmt. (zie ook de foto’s van het fijne bezoek van S. vorig weekend op FB, een dezer dagen). Ik wandel heerlijk door olijfboomgaarden en uitgebloeide wijnvelden, vol knoestige wijnranken en rondscharrelende boeren die de velden met engelengeduld weer ‘wijnklaar’ maken.
Tot slot voor jullie nog een verhaaltje over het leven in een Italiaanse bibliotheek:
De Biblioteca Nazionale. – Beneden moet je je paspoort afgeven, want je zou maar eens wegrennen met een boek. In het land waar per centimeter 5 briefjes met ‘Vietato…!’ (‘Verboden te…’) hangen, zou dat toch wel een doodzonde zijn, die natuurlijk in iedereen als eerste in zijn hoofd opkomt. Want mensen gaan doorgaans niet naar de bibliotheek om kennis tot zich te nemen en zich heerlijk te verdiepen in onderwerpen, zoals ik. Of toch wel? Wat is dit voor land? Ik wil mij graag inschrijven voor de zaal met eeuwenoude manuscripten, boven in de bibliotheek. Hiervoor heb ik mijn paspoort nodig. De mensen van beneden willen mij dit paspoort echter niet meegeven, dat vinden zij verschrikkelijk eng en riskant. Ik zeg dat ik mij anders boven niet kan inschrijven. Zij vragen of ik niet een tweede paspoort heb! Ik schiet in de lach, nee natuurlijk niet! Zij zijn niet gediend van mijn lach, lachen is ongekend in Italiaanse serieuze instellingen. Ze zeggen dat ik naar boven moet gaan en als ze daar mijn paspoort nodig hebben, dan moeten ze maar naar beneden bellen. Ik zeg dat ze het dan beter meteen kunnen meegeven, omdat ik 100 % zeker ben dat ik het nodig heb. Ze geven geen antwoord meer, iemand die hun logica in twijfel trekt is buitengewoon eng. Met een minachtende blik overhandigen ze mij tergend traag een lockersleutel.
Ik ga door de ijskoude gang over de eindeloze monumentale trap naar boven en vraag of ik me in kan schrijven. “Ja natuurlijk”, zegt de eerste aardige medewerker die ik tegenkom, “uw paspoort graag”. “Die willen ze mij niet meegeven”, zeg ik aarzelend. De vrouw kijkt me begripvol en meelijwekkend aan, bedenkt vervolgens dat ze helemaal geen zin heeft om naar beneden te bellen en zegt dat ik mij bij hoge uitzondering zonder paspoort in kan schrijven. Een vonkje van geluk straalt door me heen. Ze maakt alles in orde, ik kan weer een jaar lang oude manuscripten openslaan en levens uit een wonderlijk verleden tot me laten doordringen. Ik hoef alleen nog maar even naar een andere vrouw, die mijn verlenging in de computer zal invoeren. “Uw paspoort graag.”
’s Ochtends bij het ontbijt ontdek ik het grote voordeel van glazen borden, je kunt daar dwars doorheen kranten en boeken lezen!! Ik ga thuis meteen mijn hele huisraad vervangen! Waarom kwam ik hier niet eerder op?
Nu ik hier voor de tiende keer voor langere tijd onderzoek kom doen, valt het mij des te meer op dat Florence in mijn achtste jaar hier opeens modern begint te worden. Boven elk bushokje hangt een digitaal bord, waarop staat hoe lang het nog duurt voordat de bussen zullen arriveren. De bussen arriveren ook daadwerkelijk op die tijden, de onzekerheid en frustratie van het uren wachten op een bus lijken voorgoed voorbij. Op de website, die ook opeens gestroomlijnd werkt, plan ik mijn busroutes in naar de verschillende bibliotheken en archieven in de stad.
In de bibliotheken word ik enthousiast gezoend door mensen waarvan ik niet meer weet wie het ook alweer waren. Ondertussen geniet ik ervan om allerlei passages uit boeken, manuscripten en artikelen te lezen die als magneten naar het grotere geheel van mijn proefschrift getrokken lijken te worden. Wat een feest is het om de basistekst af te hebben en de ontbrekende puzzelstukjes voorzichtig in te passen, vol spanning of ze inderdaad net hier, of eigenlijk toch net in die andere hoek zouden moeten zitten, om nog wat extra accenten te geven. Over een paar maanden moet mijn proefschrift met wat passen en meten wel af kunnen zijn. Ik zal het de komende tijd veel moeten gaan doorspreken met mijn promotoren, die gelukkig fijn kritisch commentaar leveren en de magneten nog weer wat uit elkaar trekken.
Maar wat moet ik eigenlijk gaan doen, nadat ik dit werk over prinsen, markiezen en patriciërs voltooid heb? Nou ja, dat is van later zorg….nu ben ik hier nog, in het mooie Italië!
In de weekends geniet ik, voor zover het niet sneeuwt (!) en regent, van een voorzichtige lente, die mijn van fleece ontdane lichaam weer heerlijk verwarmt. (zie ook de foto’s van het fijne bezoek van S. vorig weekend op FB, een dezer dagen). Ik wandel heerlijk door olijfboomgaarden en uitgebloeide wijnvelden, vol knoestige wijnranken en rondscharrelende boeren die de velden met engelengeduld weer ‘wijnklaar’ maken.
Tot slot voor jullie nog een verhaaltje over het leven in een Italiaanse bibliotheek:
De Biblioteca Nazionale. – Beneden moet je je paspoort afgeven, want je zou maar eens wegrennen met een boek. In het land waar per centimeter 5 briefjes met ‘Vietato…!’ (‘Verboden te…’) hangen, zou dat toch wel een doodzonde zijn, die natuurlijk in iedereen als eerste in zijn hoofd opkomt. Want mensen gaan doorgaans niet naar de bibliotheek om kennis tot zich te nemen en zich heerlijk te verdiepen in onderwerpen, zoals ik. Of toch wel? Wat is dit voor land? Ik wil mij graag inschrijven voor de zaal met eeuwenoude manuscripten, boven in de bibliotheek. Hiervoor heb ik mijn paspoort nodig. De mensen van beneden willen mij dit paspoort echter niet meegeven, dat vinden zij verschrikkelijk eng en riskant. Ik zeg dat ik mij anders boven niet kan inschrijven. Zij vragen of ik niet een tweede paspoort heb! Ik schiet in de lach, nee natuurlijk niet! Zij zijn niet gediend van mijn lach, lachen is ongekend in Italiaanse serieuze instellingen. Ze zeggen dat ik naar boven moet gaan en als ze daar mijn paspoort nodig hebben, dan moeten ze maar naar beneden bellen. Ik zeg dat ze het dan beter meteen kunnen meegeven, omdat ik 100 % zeker ben dat ik het nodig heb. Ze geven geen antwoord meer, iemand die hun logica in twijfel trekt is buitengewoon eng. Met een minachtende blik overhandigen ze mij tergend traag een lockersleutel.
Ik ga door de ijskoude gang over de eindeloze monumentale trap naar boven en vraag of ik me in kan schrijven. “Ja natuurlijk”, zegt de eerste aardige medewerker die ik tegenkom, “uw paspoort graag”. “Die willen ze mij niet meegeven”, zeg ik aarzelend. De vrouw kijkt me begripvol en meelijwekkend aan, bedenkt vervolgens dat ze helemaal geen zin heeft om naar beneden te bellen en zegt dat ik mij bij hoge uitzondering zonder paspoort in kan schrijven. Een vonkje van geluk straalt door me heen. Ze maakt alles in orde, ik kan weer een jaar lang oude manuscripten openslaan en levens uit een wonderlijk verleden tot me laten doordringen. Ik hoef alleen nog maar even naar een andere vrouw, die mijn verlenging in de computer zal invoeren. “Uw paspoort graag.”
-
23 Februari 2013 - 13:04
Tamara Overkleeft:
Hoi Elisa,
Ik moet erg lachen om je afsluiteende anekdote. Ik heb precies dit soort absurde situaties meegemaakt in Parijs. Heeeeeel erg frustrerend! Maar later grappig (een flinke tijd later dan wel...).
Verder klinkt het heel leuk allemaal en mooi en na de foto's wil ik ook wandelen door wijngaarden.. Maar hopelijk ga ik nog wat reisjes maken in Frankrijk na het einde van het semester.
Hoe lang blijf je deze keer in Florence?
Groeten Tamara -
23 Februari 2013 - 14:18
Elisa Goudriaan:
Hoi Tamara! Waarom zit hier geen 'vind ik leuk'-knopje? Ja, jij zult ook wel heel wat van dit soort taferelen meemaken in Parijs! Ik hoop dat het daar verder heel erg leuk is en dat je colleges interessant zijn! Ik hoorde al dat je op een hele mooie locatie in de stad woont, het is toch weer een ander soort kennismaking dan tijdens kortere verblijven daar. Veel plezier nog! Groetjes Elisa -
23 Februari 2013 - 14:26
Bouk:
Lieve Elisa, zeer herkenbare beschrijving van de Biblioteca Nazionale procedures. Ik zie het weer helemaal voor me. Hoe lang blijf je nog in Florence? Ik kom 9 april. Hartelijk, Bouk -
24 Februari 2013 - 10:37
Jelske:
Leuk om van je te lezen! En goed dat je het daar zo goed hebt - je verhaal klinkt weer lekker levenslustig! :) veel groeten! -
24 Februari 2013 - 21:33
Marlou:
Whahahahahahahahahaha!!!!!!!!!!!! Wat herkenbaar!
Succes met de laatste loodjes! Respect!
Kram! -
25 Februari 2013 - 11:13
Neeltje:
Haha Elisa, die anekdote! Het blijven natuurlijk wel Italianen he....
Verder krijg ik helemaal de kriebels, ik wil ook weer naar Florence!! Verslavende stad. Hoe lang blijf je er nog?
Geniet van je puzzelstukjes!! -
25 Februari 2013 - 21:55
Sjoerd:
Goed dat je weer lekker en zo te lezen vol power bezig bent. Enthousiaste straalt er af! good for u!...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
