Monsters en alen in Rome

Zo, daar ben ik weer, in Italië, na meer dan twee jaar afwezigheid. En het allereerste dat me opviel in Rome en Florence, is dat er opeens overal talencursussen aangeplakt zijn. Zou het de crisis zijn, die nog altijd voortduurt? Veel talentvolle Italiaanse jongeren trekken naar het buitenland de laatste jaren. Van de mensen die ik ken zijn de meeste naar Engeland en Ierland gegaan. Maar zouden nu ook oudere mensen bezig zijn om weg te trekken? Het zou me niets verbazen. Veel bedrijven gaan failliet, in mijn directe omgeving bijvoorbeeld de uitgeverijen, waar mijn Italiaanse collega’s al jaren hun boeken publiceren. Van andere collega’s hoor ik dat ze heen en weer pendelen tussen Noord- en Midden-Italië voor tijdelijke banen, omdat er in het noorden nog wél wat onderwijsposities zijn. Ze knopen moedig de eindjes aan elkaar en wachten op betere tijden. Ondertussen gaat hun vrolijkheid niet verloren, want die halen ze uit andere dingen, zoals voedsel en de bijbehorende feesten.

In alle kleine dorpjes waar ik langskom, zie ik wel een poster aangeplakt hangen, die een ‘sagra’ aankondigt, een dorpsfeest, vaak gericht op dingen die net geplukt, geraapt of geoogst zijn. In deze herfsttijd zijn er veel kastanje- en truffelfeesten. En toen ik rond een meer wandelde een uurtje buiten Rome, stuitte ik op een kraampje vol funghi porcini freschi. Ik heb me nog niet in het feestgedruis gestort, maar wie weet ga ik nog een weekend op weg naar een sagra.

Ik ben nu precies een maand in Rome en begin wat gewend te raken aan de drukke mensenmassa’s en het lawaai in de stad. Er is eigenlijk bijna nooit een moment op de dag dat er niet ergens een auto- of scooteralarm afgaat. En met sirenes springen ze ook bepaald niet zuinig om, zelfs als ze er niet zijn hoor je ze nog! Zo erg zit het al in je systeem na een tijdje. Gelukkig heb ik ook prachtige rustige plekjes ontdekt, zoals een stukje park in het grote Villa Borghese, waar grote dikke platanen staan en waar elke dag allemaal honden vrolijk achter elkaar aan rennen.

En als je dan wat meer gewend bent aan alle drukte, dan komen er overal verrassende dingen tevoorschijn. Ze heb ik ontdekt dat heel Rome eigenlijk vol monsters zit. Ze zitten overal verscholen en om de bibliotheek binnen te gaan waar ik nu elke dag werk, moet ik zelfs door de mond van een monster stappen. Het lichaam van het monster is de Bibliotheca Hertziana, de Duitse kunsthistorische bibliotheek, die onder andere gehuisvest is in het vroegere woonhuis van de kunstenaar Federico Zuccari, die ook de ingang ontwierp.

In de Hertziana lees ik onder andere over de Florentijnse patriciërs die als ambassadeurs in Rome verbleven, zoals Francesco Niccolini. ‘Mijn’ patriciërs durfden vaak wel te zeggen waar het op stond en hun brieven blijven geweldig om te lezen. Als Niccolini in 1626 in het ietwat vervallen Medicipaleis op Campo Marzio komt te wonen, schrijft hij naar de Medici in Florence dat er onmiddellijk onderhoudswerkzaamheden vereist zijn, omdat er water door het dak komt - bovenop de kardinaal die daar op dat moment huist - en dat er ook nog eens lekkage in de kelders is, waar hij zelfs al alen heeft zien zwemmen! Gelukkig volgden er daarna weer betere tijden.

’s Ochtends geniet ik van de wandeling door de stad, als de ochtendzon nog laag staat en zijn eigen monsters vormt op de trappen (zie foto). In de namiddag, nadat de mond van de Hertziana mij weer netjes heeft uitgespuugd, word ik meestal bedolven onder de selfiesticks en rozen, waarvan er wel duizenden verkopers lijken te zijn. Ik vlucht dan snel via de route over de Pincioheuvel weer terug richting het KNIR. Niet dat je in het Villa Borghese de toeristen kunt ontwijken, maar je kunt er tenminste nog omheen laveren. Dat doen zij zelf ook, want deze toeristen rijden namelijk allemaal op segways. Het is echt geen gezicht, als een soort stijve harken karren ze voor 15 euro per half uur vooruit, en als ze niet op een segway staan, dan hebben ze wel een riksja of een gemotoriseerde riksja (een soort golf-karretje) gehuurd, waarmee ze stuurloos en zig-zaggend plezier maken.

Zo heeft iedereen zijn vermaak en die van mij is dat ik in de weekenden graag de bus of trein naar een plekje buiten Rome pak. Als ik op pad ben, voel ik me altijd gelukkig en laat me steeds weer verrassen. Tijdens mijn laatste wandeling bijvoorbeeld door paden helemaal vol met tamme kastanjes, hun stekels mooi glinsterend in het herfstlicht. Ondanks hun structuur zagen ze er toch zacht uit. Wat zal ik de komende maanden nog allemaal zien en lezen? Dat, en meer, de volgende keer.

Zie onder voor de foto’s bij deze blog!

Voor meer foto’s van Rome, zie https://picasaweb.google.com/elisagoudriaan/Rome2015Selectie?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPWv3qWCv5-zOA&feat=directlink