De schoonheid van verval
Door: Elisa Goudriaan
Blijf op de hoogte en volg Elisa
10 April 2013 | Italië, Firenze
Elke avond wandel ik tegen zonsondergang langs de rivier. Dat klinkt romantischer dan het is, want de zon in de gele betekenis van het woord heb ik hier nog nauwelijks gezien. De paden zijn zompig en overdekt met blinkende plassen, waardoor ik me soms een soort zeilboot voel die steeds overstag gaat, kris kras om de plassen heen.
In maart kwam ik weinig mensen tegen, soms wat graffitispuiters of dappere Italianen die vanaf een veilige afstand tegen hen schreeuwden dat ze immoreel bezig waren. De graffiti die ze produceerden vond ik nog niet eens zo gek, vreemde mensen en dieren die hartjes naar elkaar toezonden, kippen die te groot waren voor hun kooitjes, wespen met een kanten kraag, een gitaar spelend skelet en een enorm lange oranje wortel. Dat is tenminste weer eens wat anders dan lelijke teksten.
In april lijkt er een nieuwe spirit te waaien door de Italiaanse hoofden. Opeens komen er overal hardlopers vandaan, de mannen vaak in groepjes van vier, de vrouwen samen met hun mp3-speler. Mij tegemoet komend tikken ze op hun pols ten teken dat ze willen weten hoe laat het is. Ik toon mijn pols die zij voorbijvliegend bekijken en zo communiceren wij zonder woorden. Italiaans spreken kan ik uiteraard prima, maar meestal ben ik in gedachten verzonken en andere dingen aan het observeren. Zo slaan veel van de hardlopers bij het Maria-altaartje op straat even snel een kruisje, ze houden daar helemaal voor stil. En in de rivier ontwaarde ik in de verte een witte vogel, die bij nadere beschouwing geen meeuw, maar een witte reiger bleek te zijn.
Eén van de mooie dingen van Italië is dat ruïnes er vaak ruïnes mogen blijven. De oude autofabriek oogt geweldig, vooral als de avondzon de gebroken ruitjes nog eens extra verlicht. Ja, want de avondzon is de laatste drie dagen dan toch daadwerkelijk aangekomen in Florence en ik geniet van de langslopende stelletjes, waarvan het lange golvende haar van het meisje vaak oplicht. Vrolijke honden spelen, ploeteren soms vol vreugde in de modder naast hun baasjes voort – hun buik geheel zwart - en vermengen zich naadloos met hun graffiti-soortgenoten.
En dan nog het onderzoek, want daar kwam ik hier tenslotte voor. Met twee paspoorten bewapend ging ik dit keer op pad naar de bibliotheken en archieven. Dit blijkt genoeg, ik kom nu overal zonder kleerscheuren binnen en word enthousiast toegelachen. Ondertussen geniet ik op het NIKI van de stapels boeken waarmee je je daar mag inbouwen, alsof je van boeken je huisje maakt. Onderzoek doen blijft een grote liefhebberij!
(Foto’s van dit alles volgen spoedig op FB…hopelijk ook van het oplichtende haar!)
-
10 April 2013 - 21:15
Femke:
Observatie is de bron van alle inspiratie!
X uit New York!
Femke -
11 April 2013 - 13:38
Jer:
Mooi geschreven Elisa..
Je hebt zelf ook al door dat je daar niet voor het onderzoek komt geloof ik.. ;)
Wanneer begin je nou eens aan je roman.. jij luie donder :)
Y
Jer -
11 April 2013 - 23:20
Marijke:
Je schrijft zo beeldend, Elisa. Ik wil meer! Succes met je onderzoek!! X -
12 April 2013 - 18:23
Yvonne De Prouw:
Jammer genoeg ben ik niet zo snel met reageren ,daarom zijn mijn voorgangers me voor om te zeggen hoe mooi jij schrijft , heerlijk om te lezen.Dat boek lijkt mij een goed idee.
Xxxx Yvonne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
