Geheime deuren en aaibare schildpadden

Aan de vooravond van wat komen gaat schrijf ik deze blog. Ik bedoel natuurlijk de finale morgen tegen wat volgens de Italiaanse radiozenders het sterkste team op onze planeet is. Maar we zullen onze miljoenen mede-wereldburgers eens even wat gaan laten zien.

Deze week werd weer gekenschetst door heel wat stakingen, een tweewekelijks terugkerend fenomeen. De medewerkers van de Biblioteca Nazionale, de grootste bibliotheek van Italië, staakten omdat ze nog maar met 200 mensen waren overgebleven, nadat er door de crisis 300 zijn ontslagen in de afgelopen 5 jaar. In een artikel in de krant (La Repubblica) las ik dat van de 70.000 nieuwe boeken die jaarlijks binnenkomen in de bibliotheek, er slechts 40.000 gecatalogiseerd worden. Die andere 30.000 verwijnen dus in het luchtledige, althans, niemand weet dat ze in het bezit van de bibliotheek zijn. Ze mogen dus wegrotten in het magazijn, dat geplaagd schijnt te worden door vochtschade en kapotte stellages. Ook de stoelen in de monumentale zalen beginnen aan alle kanten scheuren te vertonen. Van de zes miljoen boeken die de bibliotheek in totaal in zijn bezit heeft, moeten er bovendien nog 2 ½ miljoen digitaal gecatalogiseerd worden, momenteel zitten ze in ouderwetse en tijdrovende kaartenbakken. De gemiddelde leeftijd van de huidige medewerkers is 60 jaar, maar aangezien hun jonge collega’s ontslagen zijn, kunnen de ouderen hun kostbare kennis van het restaureren van in 1966 overstroomde manuscripten niet meer overdragen. Aldus, de staat van verval in een van Italië’s belangrijkste bibliotheken. Het lijkt ook haast onbegonnen werk om de achterstand nog in te halen. (Behalve als je er wat Nederlanders in zou zetten natuurlijk.)

De bussen staken ook om de twee weken, ik vraag me niet eens meer af waarom. Maar natuurlijk zijn er ook positieve dingen. Het voetbal gekeken in een Irish pub met vrienden/collega’s en andere (mij tot dan toe onbekende) in Florence woonachtige Nederlanders. De halve finale op een groot plein gekeken, waar we voor 4 euro een drankje en onbeperkt eten kregen, waarbij de keuze varieerde van pasta-, rijst-, couscous- en saladegerechten. Helaas was het hele plein voor Uruguay, waardoor onze vreugdekreten wat in het niets vielen bij de angstvallige stilte van de andere honderden toeschouwers. De knusse pub is een beter idee voor de finale.

Vandaag heb ik mij samen met mijn oranje mascotte begeven naar Barga, een middeleeuws dorpje hoog in de Appennijnen in de buurt van Lucca. Mijn mascotte was ook blij er even uit te zijn, na een week in een envelop doorgebracht te hebben (bedankt Nora!). Hij heeft zich kostelijk vermaakt (zie foto). Tijdens de busreis bergopwaarts, waarbij de grote blauwe bus bij elke bocht hevig moest toeteren om zijn enorme omvang aan te kondigen aan nietsvermoedende tegenliggers, zag ik veel Romaanse kerkjes en kloosters opdoemen, verscholen tussen de bomen op de toppen van de bergen. Beneden in het dal stroomde een blauw-groene rivier, op de witte keien zaten veel mensen te vissen. Hoog boven dit alles lag Barga en het mooiste was een Romaanse kathedraal vol met Romaanse sculpturen en decoraties.

Vorig weekend ben ik in Florence in een patriciër-tuin uit de Renaissance geweest met een mooi middenpad met in grootte aflopende goden-sculpturen, een trucje om de dieptewerking te vergroten. Bij een buskruitontsploffing in 1692 zijn alle beelden gebroken, de scheuren waren nog goed te zien! In de tuin leefden maarliefst honderd landschildpadden, die als poezen naar je toe kwamen als je ze riep. Maar eenmaal aangekomen, wist ik niet goed wat nu eigenlijk met ze te doen, want zo aaibaar zijn ze nu ook weer niet. Volgende keer sla meenemen. Hierna nog in een patriciër-paleis geweest, dat na tien jaar restauratiewerkzaamheden nu geopend is. Op een familieportret uit 1777 dronken de edele heren en vrouwen warme chocola, een absolute luxe in die tijd. Verder genoten van de illusionistische fresco’s en de wintertuin (giardino d’inverno), een helemaal als tuin beschilderd vertrek, waar men zich in de winter buiten kon wanen. De oude toegangspoort tot het paleis bevatte naast een groot slot met een enorme sleutel ook een reeks kleinere sleutelgaten. Het was de bedoeling eerst deze allemaal open te maken en als dit niet in de juiste volgorde gebeurde, kwam er een ijzeren handboei uit het hoofdslot! Dan hing je dus mooi als dief!

De foto's staan op Facebook:

http://www.facebook.com/album.php?aid=234243&id=739042558&l=3d055d9e7b