Intriges in Ferrara...

Afgelopen week was ik even in Nederland om mijn Masterdiploma in ontvangst te nemen, maar nu ben ik weer terug in Florence en ik blijf hier tot de Kerstvakantie!

Voordat ik in september naar Florence ging, kreeg ik van Trudy de tip om een nieuw boek over Italië te lezen, geschreven door Marc Leijendekker (13 jaar correspondent voor het NRC, Radio 1 en het NOS-journaal in Rome). Het boek heet ‘Het land van de krul. Italië achter de schermen’ en het begint zo:

‘In Italië is de kortste verbinding tussen twee punten een krul, zo heeft de schrijver Ennio Flaiano eens opgemerkt. Je kunt dat zien als een fraaie versiering, die krul. Of als een omslachtige en ingewikkelde manier om van A naar B te gaan. Het kan allebei. En het is allebei waar.’

Wat mij betreft is die krul die nodig is om iets gedaan te krijgen in Italië altijd een omslachtige manier, maar des te groter is wel de vreugde als punt B uiteindelijk wel bereikt wordt, terwijl dit in Nederland vanzelfsprekend zou zijn. Dus qua emotie is heeft de krul wel zijn charme. Zo ben ik er na drie weken e-mailen en bellen achter gekomen wie het Niccolini-archief beheert en wat het adres is. Het archief bleek inderdaad maar 1 dag in de maand open te zijn en de eerste mogelijkheid om er te werken was nu net de vrijdag dat ik in Nederland zat voor mijn buluitreiking… Gelukkig mag ik nu toch een andere dag in oktober komen. In totaal kan ik in de periode dat ik hier zit drie dagen foto’s komen nemen van alle archiefstukken die ik graag wil bestuderen en deze kan ik dan naderhand op mijn laptop gaan lezen. Helaas zijn deze foto’s niet gratis, dus ik moet nog even inventariseren hoeveel ik er zal gaan nemen. Ondertussen ga ik mij oriënteren op andere personen, van wie de archieven wat vaker open zijn. Ik ga in mijn toekomstige promotie-onderzoek meerdere personen onderzoeken, dus nu tijdens het vooronderzoek is het juist belangrijk om te ontdekken hoe toegankelijk de verschillende archieven zijn en hoe het met de kwaliteit en kwantiteit van de archiefstukken gesteld is.

Ondertussen wordt mijn verblijf hier steeds aangenamer, want mijn prikbord begint er al heel gezellig uit te zien en ik heb nu lekkere warme winterkleren, dus hoef niet meer ziek te worden door de kou, zoals in de week voordat ik naar Nederland ging. De verwarming gaat hier namelijk pas 1 november aan, terwijl het toch al best koud is om de hele dag stil te zitten achter je laptop.

Eind september ben ik nog en weekend met mijn moeder (die inmiddels ook weer in NL is) naar Ferrara geweest. We hebben fietsen gehuurd en daardoor veel palazzi kunnen bekijken, nog een luchtballonnenfestival meegemaakt en plaatselijke specialiteiten zoals broodkussentjes (pinzini) kunnen eten (zie foto). Het leukste van alles was het Castello Estense, oftewel het Kasteel van de familie d’Este, die als hertogen over Ferrara en omgeving regeerden van de 14e tot de 16e eeuw. Achter alle vertrekken in het kasteel schuilden interessante verhalen. Zo liepen we op een gegeven moment in de kerkers en kwamen te weten dat twee broers van hertog Alfonso I (1476-1534) hier zeer lange tijd gezeten hadden. Het verhaal ging zo: in 1506 beraamden deze broers, Giulio en Ferrante d’Este, een moord op hun broer de hertog, Alfonso I d’Este, omdat één van hen graag zelf hertog wilde worden. Via een spion werd de hertog echter van de geplande moordaanslag op de hoogte gebracht en vervolgens gooide hij zijn beide broers in de kerkers van zijn eigen kasteel. Ferrante was 29 jaar toen hij in de kerker belandde en na 34 jaar stierf hij er als een bejaarde man, zonder ooit bezoek te hebben ontvangen. Giulio was een jongeman van 28 toen hij in de kerker belandde, zat maarliefst 53 jaar in de kerker, en werd op zijn 81e vrijgelaten (!), gekleed in de mode van een halve eeuw terug. Hij heeft nog 2 jaar in de buitenwereld geleefd. En zo waren er nog meer kerker-verhalen….