Frustraties en Hoogtepunten

Wat het leven in Italië zo anders maakt dan dat in Nederland is dat het elke keer weer bestaat uit frustraties en hoogtepunten, terwijl in Nederland alles meestal gewoon gaat zoals het moet gaan. Toen ik deze week (vrijdag pas) eindelijk op gesprek kon komen om in het archief van het Casa Buonarroti te gaan werken, bleek dat er daar alleen gewerkt mag worden als de directie van de bibliotheek ook aanwezig is. En ook al staat er op internet dat de bibliotheek elke werkdag van 9.30-13.00 open is, dat hoeft in Italië nog niet te betekenen dat het ook daadwerkelijk zo is. Zo bleek deze directrice er volgende week slechts één ochtend te zijn. Hopelijk zijn ze in september vaker van de partij, anders wordt het echt niks met mijn onderzoek! Uit frustratie ben ik vrijdagmiddag lekker iets anders gaan doen dan studeren, want de Bobolituinen wilde ik toch ook weer eens bekijken. En daar zat ik dan een paar uur later, op de rand van een muur van de Bobolituinen, uitkijkend over een zee van olijfbomen. Al die tinten groen en die glinsterende blaadjes in de zon, ook dat is Italië.

Donderdagavond na het eten ben ik met Elsje even naar beneden (de stad) gelopen en daar waren op de twee pleintjes waar we waren twee live-bandjes in de open lucht aan het spelen. Eén en al dans en vrolijkheid, dat zijn mooie momenten. Net als vandaag in Arezzo, toen ik tot mijn vreugde ontdekte dat de gotische kerken hier niet omgebouwd zijn tot lelijke barok-bouwwerken, zoals vaak in Florence en vooral in Rome. Prachtige 14e-eeuwse fresco’s (voor de liefhebbers (Neeltje?), zie foto) die me als een pijl in mijn hart raken. Op slag sta ik stil en dringt het fresco zich in alle cellen van mijn hersenen binnen, om het maar niet snel meer te vergeten. Want straks ben ik weer in Nederland, en daar zijn niet van die mooie fresco’s. Helaas zijn er niet veel mensen die deze liefde voor 14e-eeuwse fresco’s met mij delen, maar het gevoel van iets geweldigs zien of een geweldig muziekstuk horen kent iedereen. Dat moment van verlamming in de eerste paar seconden dat het je raakt.

Dat bedoel ik met frustraties en hoogtepunten. Er is hier in Italië zoveel dat niet werkt en dat niet functioneert zoals het moet, dat iemand hier uit het NIKI opmerkte dat je er oprecht gelukkig van kan worden als iets wél functioneert. En ter compensatie krijg je dan zo’n mooi land. En je eigen bronwater... (zie foto!)

Dit weekend stond naast Arezzo min of meer in het teken van Lorenzo (il Magnifico) de’ Medici (1449-1492). Over zijn antieke beeldencollectie schreef ik eerder dit jaar een essay en daarom kon ik het niet nalaten om zijn paleistuin even te gaan bekijken (ook al staan er nu andere beelden in) en om een uitstapje te maken naar de villa die hij heeft laten maken door de architect Giuliano da Sangallo: de Villa in Poggio a Caiano. In de tuin heb ik mij prima vermaakt, lekker gelezen en geschreven en geprobeerd om mezelf op de foto te zetten met het bamboebos. Dat lukte in zekere zin (zie foto), een betere compositie kon ik niet maken met de zelfontspanner! In de villa zelf was een tentoonstelling van stillevens, de (levende) dieren- en fruitstukken waren tamelijk mooi, maar al die geslachte dieren kunnen me gestolen worden, dat dat ooit kunst werd, dat snap ik echt niet. Al die villa’s zijn overigens gratis te bezoeken (dat is dan ook weer Italië), maar ja, anders komt er waarschijnlijk helemaal niemand meer, want het is nu al uitgestorven in het hoogseizoen.

Verder nog naar het natuurmuseum in Florence geweest, naar het archeologisch museum in Arezzo.....met andere woorden: teveel om allemaal te vertellen dus ik stop nu! Bijna naar huis (vrijdag), eerst nog langs Zürich en dan terug naar Sjoerd, die ik erg gemist heb! Ben blij dat ik wegga van de muggenzwermen (nee hoor, ik overdrijf), want mijn benen zitten compleet vol bulten, maar de foto van dat schouwspel zal ik jullie besparen!