Brieven als cadeautjes en terreurdreiging in Rome
Door: Elisa Goudriaan
Blijf op de hoogte en volg Elisa
01 December 2015 | Italië, Rome
Af en toe wordt de wereld even door elkaar geschud, door menselijke of natuurlijke handen, en dat is vaak een moment om je focus weer even te verleggen. Dit geldt voor de bestuurders van onze wereld, maar zeker ook voor onszelf. Wie en wat zijn de prioriteiten in onze levens? Soms is dat moeilijk te bepalen en lopen ambities en verlangens door elkaar, soms wordt alles even helder.
Vlak na de aanslagen in Parijs had ik even het (enge) gevoel dat de wereld gewoon niet meer te controleren was. Ik was bang dat er niet meer zorgvuldig werd nagedacht, want de bereidheid tot wraak leek groter dan ooit, maar nu lijken de evenwichten zich toch weer wat te herstellen.
Hier in Rome zijn het altijd roerige tijden als ik er zit. Enkele jaren geleden voelde ik in het KNIR zeer duidelijk de trillingen van de aardbeving in l’Aquila en in 2004 werd vlak na de aanslag op treinstation Atocha in Madrid gezegd dat Roma Termini het volgende doelwit zou zijn. Nu na Parijs is de terreurdreiging in Rome wederom vergroot. Op 8 december begint namelijk het jubeljaar 2016 en zullen zich extra veel mensen rond de Sint Pietersbasiliek verzamelen.
In alle metrostations, treinstations en op veel grote pleinen in Rome zijn extra politieagenten en militairen ingezet, en – tamelijk vervelend voor de betrokkenen – elke verdacht uitziend persoon moet zijn paspoort laten zien. Ook synagoges worden met veel grote geweren bewaakt. De sfeer is in ieder geval veranderd, maar ondertussen gaat het dagelijks leven gewoon door.
Een collega uit Parijs schreef mij dat hij en zijn partner eigenlijk niet meer goed hun huis uit durfden te gaan voor hun dagelijkse bezigheden. Het lijkt me heel veel energie vreten om in voortdurende angst te moeten leven en ik wens dat niemand toe. Mensen uit de hele wereld die om die reden veiligheid zoeken in Nederland zouden te allen tijde met zorg opgevangen moeten worden.
Mijn eigen leven gaat er een stuk rustiger aan toe en ik besef goed wat een voorrecht dat is. Ik werk in bibliotheken met prachtige tuinen, waar ik onder de fruitbomen mag lunchen, bezocht een Italiaans congres, waarbij ik in het klooster van Montecassino eeuwenoude manuscripten mocht bekijken en ik werkte een week in het Staatsarchief in Florence. Hier kreeg ik pakketjes met brieven aangereikt, ingepakt als cadeautjes. Ik maakte de strikjes open en bestudeerde ingespannen de oude handschriften. De eerste dagen kwam ik compleet versuft thuis, hierna ging het wat beter. Archiefonderzoek is heel intensief, maar ook heel verslavend. Het is toch de meest directe manier om dichtbij de wereld van een paar eeuwen terug te komen.
Ik vind het wel bewonderenswaardig dat mijn patriciërs nog iets van politieke en diplomatieke taken uitvoerden op hun ambassadeursposities aan de Europese hoven. Ze schreven namelijk zo vreselijk veel brieven dat ik het idee heb dat ze verder nergens anders meer tijd voor hadden. Soms moesten ze zelfs versleutelde brieven schrijven en zie je alleen maar cijfertjes staan. Soms hadden ze secretarissen die hun brieven schreven, maar vaak deden ze het gewoon zelf.
En passant leerde ik ook wat bij over de postsystemen in Italië in de zeventiende eeuw, met vaste diensten die naar Lyon, Genua en Milaan reisden en dan de brieven van Rome naar Florence meenamen. Als de brieven wat sneller bezorgd moesten worden, konden er nog aparte bodes ingehuurd worden, die in hun eentje te paard gingen, zoals we het ook kennen uit mooie literaire verhalen. Een brief uit Rome kon al in een dag of vijf in Florence zijn, een brief uit Wenen deed er meestal dertien dagen over en op brieven uit Spanje moest soms wel drie weken worden gewacht. Vaak staat er dat ambassadeurs om 1.00 uur ’s nachts nog brieven ontvingen of dat er om 2.00 uur ’s nachts een bode kwam met een bericht. Slapen deden ze schijnbaar nooit.
Mijn verblijf hier zit er weer bijna op. Nog drie weken mag ik rondlopen in dit bijzondere land. De wereld schudt op haar grondvesten, maar ik probeer toch om me heen te blijven kijken naar kleine mooie dingen; de gedragingen van mensen, hun relaties tot elkaar, en bedenk dat in openheid en nieuwsgierigheid toch onze toekomst moet liggen.
N.B. Een paar losse foto’s bij deze blog en nog geen nieuwe serie (komt binnenkort weer), maar voor wie het laatste album van half november nog niet zag, zie FB (Rome II) of: https://picasaweb.google.com/elisagoudriaan/RomeIIFlorenceViterboMontecassinoTuscania?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMDIyNeJyKiwcA&feat=directlink
Vlak na de aanslagen in Parijs had ik even het (enge) gevoel dat de wereld gewoon niet meer te controleren was. Ik was bang dat er niet meer zorgvuldig werd nagedacht, want de bereidheid tot wraak leek groter dan ooit, maar nu lijken de evenwichten zich toch weer wat te herstellen.
Hier in Rome zijn het altijd roerige tijden als ik er zit. Enkele jaren geleden voelde ik in het KNIR zeer duidelijk de trillingen van de aardbeving in l’Aquila en in 2004 werd vlak na de aanslag op treinstation Atocha in Madrid gezegd dat Roma Termini het volgende doelwit zou zijn. Nu na Parijs is de terreurdreiging in Rome wederom vergroot. Op 8 december begint namelijk het jubeljaar 2016 en zullen zich extra veel mensen rond de Sint Pietersbasiliek verzamelen.
In alle metrostations, treinstations en op veel grote pleinen in Rome zijn extra politieagenten en militairen ingezet, en – tamelijk vervelend voor de betrokkenen – elke verdacht uitziend persoon moet zijn paspoort laten zien. Ook synagoges worden met veel grote geweren bewaakt. De sfeer is in ieder geval veranderd, maar ondertussen gaat het dagelijks leven gewoon door.
Een collega uit Parijs schreef mij dat hij en zijn partner eigenlijk niet meer goed hun huis uit durfden te gaan voor hun dagelijkse bezigheden. Het lijkt me heel veel energie vreten om in voortdurende angst te moeten leven en ik wens dat niemand toe. Mensen uit de hele wereld die om die reden veiligheid zoeken in Nederland zouden te allen tijde met zorg opgevangen moeten worden.
Mijn eigen leven gaat er een stuk rustiger aan toe en ik besef goed wat een voorrecht dat is. Ik werk in bibliotheken met prachtige tuinen, waar ik onder de fruitbomen mag lunchen, bezocht een Italiaans congres, waarbij ik in het klooster van Montecassino eeuwenoude manuscripten mocht bekijken en ik werkte een week in het Staatsarchief in Florence. Hier kreeg ik pakketjes met brieven aangereikt, ingepakt als cadeautjes. Ik maakte de strikjes open en bestudeerde ingespannen de oude handschriften. De eerste dagen kwam ik compleet versuft thuis, hierna ging het wat beter. Archiefonderzoek is heel intensief, maar ook heel verslavend. Het is toch de meest directe manier om dichtbij de wereld van een paar eeuwen terug te komen.
Ik vind het wel bewonderenswaardig dat mijn patriciërs nog iets van politieke en diplomatieke taken uitvoerden op hun ambassadeursposities aan de Europese hoven. Ze schreven namelijk zo vreselijk veel brieven dat ik het idee heb dat ze verder nergens anders meer tijd voor hadden. Soms moesten ze zelfs versleutelde brieven schrijven en zie je alleen maar cijfertjes staan. Soms hadden ze secretarissen die hun brieven schreven, maar vaak deden ze het gewoon zelf.
En passant leerde ik ook wat bij over de postsystemen in Italië in de zeventiende eeuw, met vaste diensten die naar Lyon, Genua en Milaan reisden en dan de brieven van Rome naar Florence meenamen. Als de brieven wat sneller bezorgd moesten worden, konden er nog aparte bodes ingehuurd worden, die in hun eentje te paard gingen, zoals we het ook kennen uit mooie literaire verhalen. Een brief uit Rome kon al in een dag of vijf in Florence zijn, een brief uit Wenen deed er meestal dertien dagen over en op brieven uit Spanje moest soms wel drie weken worden gewacht. Vaak staat er dat ambassadeurs om 1.00 uur ’s nachts nog brieven ontvingen of dat er om 2.00 uur ’s nachts een bode kwam met een bericht. Slapen deden ze schijnbaar nooit.
Mijn verblijf hier zit er weer bijna op. Nog drie weken mag ik rondlopen in dit bijzondere land. De wereld schudt op haar grondvesten, maar ik probeer toch om me heen te blijven kijken naar kleine mooie dingen; de gedragingen van mensen, hun relaties tot elkaar, en bedenk dat in openheid en nieuwsgierigheid toch onze toekomst moet liggen.
N.B. Een paar losse foto’s bij deze blog en nog geen nieuwe serie (komt binnenkort weer), maar voor wie het laatste album van half november nog niet zag, zie FB (Rome II) of: https://picasaweb.google.com/elisagoudriaan/RomeIIFlorenceViterboMontecassinoTuscania?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMDIyNeJyKiwcA&feat=directlink
-
01 December 2015 - 20:47
Wouter Van Santen:
Hoi Elisa,
Er is een tijd geweest toen de PTT zich ontfermde over de post, dat het gewoon aankwam.
Ik ruik de oude paperassen bijna... leuk om te horen.
mooi schreven ze vroeger he?
tot volgende maand,
groet!
Wouter -
01 December 2015 - 21:40
Elisa Goudriaan:
Ja, die goede oude tijd Wouter! Toen je om 19.00 naar de avondbrievenbus racete op de fiets, en dat het dan de volgende ochtend aan de andere kant van Nederland op de mat lag... -
01 December 2015 - 23:42
Jenke:
Lieve Elisa Ja, eng, die bedreigingen. In de wereld van de archieven ging alles nog volgens vaste regels! In onze wereld niet meer! Laten we hopen dat alles zich ten goede keert.
Jij nog veel inspiratie voor de laatste weken in Rome We kijken uit naar je komst met Kerst
Liefs Jenke -
02 December 2015 - 10:07
Anna:
Mooi geschreven Elisa. Nog heel veel plezier in Rome, geniet van de fruitbomen en alle andere mooie dingen daar. Liefs van je nichtje Anna -
02 December 2015 - 11:27
Birgit:
Hoi Elisa, ik volg je met veel plezier. Je schrijft heel goed, ik blijf geboeid!
Geniet nog van je de komende drie weken, liefs en groetjes, Birgit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
