Sprookjeswerelden in heden en verleden!
Door: Elisa Goudriaan
Blijf op de hoogte en volg Elisa
18 April 2013 | Italië, Firenze
Precies daar waar ik eerder het stokoude mannetje zag voortschuifelen, dat toch moedig een voorjaarswandeling maakte, zag ik nu een even krom lopend oud vrouwtje in de verte verdwijnen. Ik fantaseerde dat ze elkaar op een dag per ongeluk tegen het lijf schuifelden en daarna de mooie verhalen van hun lange levens met elkaar zouden gaan delen.
Ondertussen is het in Florence haast in één week lente geworden, wat een ongelooflijke hoeveelheid pollen en pluizen veroorzaakte. Het was of vrouw Holle haar deken uitgeschud had en overal waar de hardlopers langskwamen stoven de pollen hoog op. Ze waren niet te ontwijken, zaten in mijn neus, ogen en oren en na elke wandeling kwam ik als een soort schaap weer mijn woning binnen stappen. Onder de brug bleven de pollen vastkleven aan het water in de plassen en samen met de graffiti gaf dit een bevreemdend schouwspel.
Op weg naar mijn vaste bibliotheken werd het op straat ook steeds doller. Op plekken waar de ene dag nog een bushalte geweest was, was hij de andere dag opeens spoorloos verdwenen. Elke dag moest ik allerlei straten aflopen, op zoek waar ze hem nu weer geplaatst hadden. Op andere dagen stonden de oude paaltjes er nog wel, met een opschrift erop dat deze halte wegens ‘omstandigheden’ voor ‘ongeveer een dag’ vervallen was. Of dit om enkele uren of enkele dagen ging was voor de interpretatie van de reiziger, die - als hij dit verkeerd zou interpreteren - kon wachten tot hij een ons woog.
Met alle dwarrelende pollen kreeg je welhaast het gevoel een beetje te zweven, dus een ons wegen komt misschien niet eens zo heel ver uit de richting. En de wereld werd er nog surrealistischer op toen iedereen opeens vier dezelfde honden bleek te bezitten, wat overigens wel een gezellig schouwspel was.
Nu zit mijn verblijf er weer op, ik heb alles goed kunnen afronden in Florence, weer enorm veel gelezen over de patriciërs en andere geschiedenissen deze maand en in Nederland ga ik alles fijn incorporeren in mijn hoofdstukken. Daarna mijn proefschrift inleveren en dan ligt de toekomst open.
Ter afsluiting van mijn allerlaatste onderzoeksmaand in Florence (in ieder geval voorlopig) besloot ik nog een tentoonstelling over mijn geliefde Etrusken te bezoeken. Geheel in stijl ging het over de graftombes van de elite, waarin veel bewerkte gouden spelden en zilveren urnen zaten. En bewerkt dat betekent bij de Etrusken vaak versierd met allerlei fantasiedieren, zoals gevleugelde paarden met honden- of zelfs mensenhoofden of vrolijk lachende katachtigen. En dat allemaal uit de zevende eeuw voor Christus, prachtig bewaard gebleven! Ook kon ik Florence niet verlaten zonder nog even een blik te werpen op de chimaera van Arezzo. Dit was een mythisch Etruskisch wezen met het lichaam van een leeuw, maar een slang als staart, die bezig is een geit op te eten, die uit de rug van de leeuw groeit. Transformaties te over….
Nu de pluizen zelfs mijn huis binnenwaaien en in mijn eten willen verdwijnen, vind ik het wel weer tijd om in Nederland mijn sprookjeshuisje op te gaan zoeken.
(De bijbehorende foto’s weer op FB (alleen toch maar niet van mijzelf als schaap).)
-
18 April 2013 - 20:12
Eroen:
Ik wil je sprookjeshuis niet voor je bederven, maar pollen kennen geen grenzen ben ik bang..
Schapen ook niet.. :)
Groetjes,
Jer -
18 April 2013 - 20:20
Bouk:
Ja, die pollen, ik blijf maar proesten en niezen. Goeie reis, lieve Elisa. -
18 April 2013 - 22:05
Jelske:
wat schrijf je toch weer beeldend. goede reis naar huis morgen! xx -
18 April 2013 - 22:37
Daphne:
Goede reis! -
19 April 2013 - 23:39
Ruud Goudriaan:
Elisa,
Leuk verhaal. Heel beeldend, alsof ik er zelf bij ben. In Nederland is het (nog) koud, dit weekend zelfs nog nachtvorst. Weird! Tot ziens in Nederland,
Ruud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
